تو را در ساعت باران، کنارِ حوضِ دلتنگی

به زیرِ چترِ آن خانه، همان دیوارکِ سنگی

تو را دیدم ولی افسوس، صدایم در گَلو خشکید

شبیهِ شاعری تنها، که شعرش را کسی نشنید

اَلا اِی نرگس فَتّان، قسم به هُرمِ اِحساسم

نگاهم را کمی دریاب، تو اِی گلبرگِ حَسّاسم

به ناچاری دُچارم من، ندارم جز تُو درمانی

نشینم تا که بازآیی، به این شبهایِ بارانی

فرید ابدی

farideternal@yahoo.com